ตั๊กแตนคุกคาม
1
พระผู้เป็นเจ้ากล่าวกับโยเอลบุตรของเปธุเอลว่า
2บรรดาผู้อาวุโสเอ๋ย จงฟังเรื่องนี้
บรรดาผู้อยู่อาศัยทั้งปวงของแผ่นดินจงเงี่ยหูฟัง
เคยมีอะไรเช่นนี้เกิดขึ้นในสมัยของพวกท่าน
หรือในสมัยของบรรพบุรุษของท่านไหม
3จงบอกกับลูกๆ ของพวกท่าน
และให้ลูกๆ ของพวกท่านบอกกับลูกๆ ของพวกเขา
และให้ลูกๆ ของพวกเขาบอกกับคนยุคต่อๆ ไป
4ตั๊กแตนตัวโตเกือบเต็มวัยกินสิ่งใดเหลือ
ตั๊กแตนตัวเต็มวัยก็จะกินสิ่งนั้น
ตั๊กแตนตัวเต็มวัยกินสิ่งใดเหลือ
ตั๊กแตนตัวอ่อนระยะแรกก็จะกินสิ่งนั้น
ตั๊กแตนตัวอ่อนระยะแรกกินสิ่งใดเหลือ
ตั๊กแตนตัวอ่อนระยะสองก็จะกินสิ่งนั้น
5พวกท่านขี้เมา จงตื่นขึ้นและร้องรำพัน
พวกท่านนักดื่มเหล้าองุ่น ทุกคนจงร้องรำพัน
เพราะเหล้าองุ่นหวาน
เพราะมันถูกยื้อไปจากปากของพวกท่าน
6เพราะประชาชาติได้รุกล้ำแผ่นดินของข้าพเจ้า
ซึ่งมีกำลังมากและมีจำนวนมากจนนับไม่ถ้วน
มีฟันเหมือนฟันสิงโต
มีเขี้ยวเหมือนเขี้ยวสิงโตตัวเมีย
7มันได้ทำลายเถาองุ่นของข้าพเจ้าจนยับเยิน
และต้นมะเดื่อของข้าพเจ้าเสียหาย
มันทึ้งกาบไม้ และโยนทิ้ง
มีแต่กิ่งก้านที่มันเหลือทิ้งไว้
8จงร้องรำพันอย่างพรหมจาริณีที่สวมผ้ากระสอบ
เพื่อคู่หมั้นในวัยสาวของนาง
9ไม่มีการถวายเครื่องธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชา
ในพระตำหนักของพระผู้เป็นเจ้า
บรรดาปุโรหิตจึงร้องรำพัน
คือบรรดาผู้รับใช้ของพระผู้เป็นเจ้า
11พวกท่านที่เป็นชาวไร่ จงอับอาย
พวกท่านที่ดูแลเถาองุ่น จงร้องไห้ฟูมฟาย
เพราะข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์
เพราะการเก็บเกี่ยวไร่นาล้มเหลว
12เถาองุ่นแห้งเหี่ยว
ต้นมะเดื่อเหี่ยวเฉา
ทับทิม ต้นอินทผลัม และแอปเปิ้ล
ต้นไม้ทุกต้นในไร่นาแห้งเหี่ยว
และความยินดีก็เหือดหาย
ไปจากลูกๆ ของมนุษย์
การเรียกให้สารภาพ
13บรรดาปุโรหิตเอ๋ย จงสวมผ้ากระสอบและร้องไห้ฟูมฟาย
บรรดาผู้รับใช้ที่แท่นบูชาเอ๋ย จงร้องรำพัน
ไปเถิด และจงสวมผ้ากระสอบตลอดทั้งคืน
บรรดาผู้รับใช้ของพระเจ้าของข้าพเจ้า
เพราะงดการถวายเครื่องธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชา
ในพระตำหนักของพระเจ้าของพวกท่าน
14จงประกาศให้มีการอดอาหาร
ให้มีการประชุมอันบริสุทธิ์
จงให้บรรดาผู้อาวุโส
และผู้อยู่อาศัยทั้งปวงของแผ่นดิน
มาร่วมกันที่พระตำหนักของพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของพวกท่าน
และส่งเสียงร้องต่อพระผู้เป็นเจ้า
15วิบัติในวันนั้น
เพราะวันของพระผู้เป็นเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว
วันนั้นจะมาเหมือนกับความพินาศ
จากองค์ผู้กอปรด้วยมหิทธานุภาพ
16อาหารขาดแคลนอย่างที่เราเห็น
อีกทั้งความยินดีและรื่นเริงใจ
ก็ถูกระงับไปเสียจากพระตำหนัก
ของพระเจ้าของพวกเรามิใช่หรือ
17เมล็ดพืชเหี่ยวแห้งอยู่ใต้ก้อนดิน
แหล่งเก็บธัญพืชเป็นที่รกร้าง
โรงสีถูกพังลง
เพราะธัญพืชแห้งเหี่ยว
18สัตว์เลี้ยงโอดครวญอะไรเช่นนี้
ฝูงโคงงงัน
เพราะไม่มีทุ่งหญ้าสำหรับพวกมัน
แม้แต่ฝูงแกะก็ยังลำบาก
19โอ พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้าร้องเรียกถึงพระองค์
เพราะไฟได้เผาไหม้ทุ่งหญ้าในถิ่นทุรกันดาร
เปลวไฟได้ลุกไหม้ต้นไม้ในทุ่งทั้งหมด
20พวกสัตว์ป่าก็กระเสือกกระสนหาพระองค์เช่นกัน
เพราะธารน้ำแห้งเหือดหมดแล้ว
และไฟได้เผาผลาญทุ่งหญ้า
ในถิ่นทุรกันดาร
New Thai Version Foundation
